Ένα ζευγάρι μεσήλικων Ιαπώνων επισκεπτών διέσχισε τον διάδρομο του ισογείου της Υπηρεσίας. Ανοιχτές πόρτες και δροσιά μέσα, ζέστη του καταμεσήμερου έξω. Οι Ιάπωνες διψασμένοι βλέποντας το ψυγείο με τα νερά και τα αναψυκτικά πήραν ένα μπουκάλι και ζήτησαν να το πληρώσουν.

Η επικοινωνία με την Ελένη δύσκολη μιας και δεν μιλούσαν αγγλικά και οι προσπάθειες της να τους εξηγήσει για κάποια δευτερόλεπτα άκαρπες. Τους το πρόσφερε λοιπόν δώρο. Το ζευγάρι δεν πίστευε στα μάτια του. Ευχαρίστησαν με υπόκλιση και τα χέρια ενωμένα στο στέρνο λέγοντάς arigato και έφυγαν σχολιάζοντας με έκπληξη στη γλώσσα τους. Ρωτώντας την αργότερα μιας και είδα τη σκηνή από λίγο μακρυά μου απάντησε ότι “σκέφτηκα γρήγορα πόσο ταλαιπωρημένοι είναι οι Ιάπωνες απο τη Φουκοσίμα και τη ραδιενέργεια. Τι ψυχή έχει ένα νερό. Εξάλλου στην Κρήτη είμαστε. Τι φιλοξενία θα είχαμε;”.

“Arigato” οι Ιάπωνες, “παρακαλώ” η Ελένη! Μια ολιγόλεπτη επαφή τόσο σημαντική για την διπλωματία της χώρας. Μικρή, συμβολική σημαντική και όμορφη χειρονομία σαν χαϊκού.

Μακάρι κάθε μέρα να γίνεται αυτό παντού !

Με τέτοιες ιστορίες και τέτοιους ανθρώπους, διατηρώ την αισιοδοξία μου ότι αυτή η χώρα και αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά αξίζει να ζουν και μεταφέρουν την χαρά της ζωής και της κοινωνικής αλληλεγγύης οπουδήποτε. Αυτά να τα βλέπουν και να τα ακούνε οι λεφτάδες και οι απαθείς γενικότερα

Ευχαριστώ Ελένη!